Christie Agatha

Ensis

SPOTKAJ SIĘ Z MISTRZYNIĄ KRYMINAŁU

Agatha Christie, Lady Mallowan, a właściwie Agatha Mary Clarissa Miller Christie przyszła na świat 15 września 1890 r. w Torquay. Jest najbardziej znaną pisarką powieści kryminalnych oraz najlepiej sprzedającą się autorką wszech czasów. Pod pseudonimem Mary Westmacott wydała też kilka romansów. Wydała ponad 90 powieści i sztuk teatralnych.

Należała do Klubu Detektywów, który funkcjonuje do dziś. Przyłączyła się do niego w 1920 r. Została z niego na pewien czas wyrzucona za złamanie narzuconych reguł.

Agata Christie (z domu Miller) wyprzedziła swoją epokę. Kobiety w czasach wiktoriańskich były kruche, omdlewające, nadwrażliwe. Interesowały je wielkie bale, falujące suknie i ukradkowe zaloty kawalerów. Agata nigdy nie pasowała do "dobrego towarzystwa". Miała silną osobowość, bujną fantazję i niezwykłą pogodę ducha. Choć los nie szczędził jej cierpień, zawsze powtarzała, że trzeba i można cieszyć się niemal wszystkim.

Najbardziej zagadkowy epizod z życia pisarki miał miejsce w 1926 r. Zmarła jej ukochana matka. Agata pogrążyła się w żałobie. Nie potrafiła się pozbierać, cierpiała. Miewała zaniki pamięci - zdarzało się, że w banku nie mogła podpisać czeku, bo zapominała jak się nazywa.

Jej mąż w tym czasie bawił w Hiszpanii. Kiedy wrócił, poprosił żonę o rozwód, tłumacząc, że jest zakochany w innej kobiecie... Agata załamała się. Gdy Archie się wyprowadził, Agata przestała jeść, nie mogła spać, całymi nocami snuła się po domu i płakała.

3 grudnia 1926r. późnym wieczorem, Agata wyprowadziła samochód z garażu i nic nikomu nie mówiąc, odjechała. Samochód został odnaleziony kilkanaście kilometrów od domu. W schowku znajdowały się dokumenty, na tylnym siedzeniu drogie futro pisarki. Jednak ona sama zniknęła. Domysłom nie było końca. Zabójstwo? Samobójstwo? Zanik pamięci? A może po prostu chwyt reklamowy... Przez dziesięć dni policjanci przeszukiwali lasy i jeziora. Fotografie pisarki pojawiły się na pierwszych stronach gazet. Dziesiątego dnia ktoś zatelefonował do komisariatu w miejscowości Harrogate i poinformował, że pani odpowiadająca rysopisowi z gazety mieszka w tamtejszym hotelu. Archie wraz z policją natychmiast tam pojechali i odnaleźli ją. Okazało się, że zameldowała się tam nazajutrz po wyjeździe z domu, pod nazwiskiem... kochanki swego męża. Na wszystkie pytania odpowiadała, że nie pamięta co się stało. Tę wersję podtrzymywała aż do śmierci.

Po nieudanym małżeństwie pisarka ułożyła sobie życie z archeologiem Maxem Mallowanem. Poczucie spokoju i szczęścia pozwoliło jej wreszcie poświęcić się pracy literackiej.

Autorka tak pisała o powieściach kryminalnych: "Kiedy zaczynałam pisać powieści kryminalne, nie zajmowałam się ich oceną, nie zagłębiałam w samą problematykę zbrodni. Każda historia detektywistyczna traktowała o pościgu, była jednocześnie historią z morałem, w gruncie rzeczy odwiecznym moralitetem o pokonaniu Zła i zwycięstwie Dobra. W owych latach, latach pierwszej wojny światowej, złoczyńcy nie uważało się za bohatera. Podział przebiegał jasno: wróg jest zły, bohater dobry, kropka."

Christie poświęcała swoim powieściom właściwie cały wolny czas. Pierwsze pomysły zapisywała w notatniku, w którym potem drobiazgowo je analizowała. Niektóre czekały po kilka lat na realizację, inne były od razu „wcielane” w tekst. Agatha zawsze dokładnie wiedziała, jak i co chce napisać. Szybko opracowała sobie schematy fabularne i potrafiła zgrabnie utkać z nich intrygę, na której opierała się kryminalna zagadka. Nie zajmowała się psychologią bohaterów i zdarzeń, posługiwała się raczej typami postaci i konstruowała wątki w taki sposób, by wydarzenia, prowadzące do odpowiedzi „kto zabił?”, były nieprzewidywalne dla czytelnika.

Christie uprawiała klasyczny gatunek powieści kryminalnej, w której motywy działań wszystkich postaci są szczegółowo analizowane, nawet jeśli niektóre tropy prowadzą donikąd. Stworzone przez nią postaci detektywów mają zaprowadzić porządek w chaosie wydarzeń i nadać im sens przez wskazanie, kto i dlaczego zabił. W ten sposób Christie w całej swojej twórczości dawała wyraz przekonaniu, że wina zawsze może być wykryta.

Co lubiła?
Jabłka, śmietanę, dobre jedzenie w ogóle, słońce, niemal każdy rodzaj muzyki, pociągi, łamigłówki liczbowe i wszystko, co się wiąże z liczbami, morze, kąpiele i pływanie, ciszę, sen, marzenia, zapach kawy, konwalie, psy, teatr.

Czego nie lubiła?
Tłumu, ścisku, krzykliwych głosów, hałasu, rozwlekłych rozmów, wszelkich przyjęć, a zwłaszcza koktajli, dymu z papierosów i palenia w ogóle, alkoholu z wyjątkiem dodawanego do potraw, pomarańczowego dżemu, ostryg, wystygłego jedzenia, pochmurnego nieba, ptasich nóżek i dotyku ptaka. Nade wszystko: smaku i zapachu gotowanego mleka.

UŻYTKOWNICY PRZECZYTALI:

______________________

[link widoczny dla zalogowanych]
"BARWNE ŻYCIE AGATHY CHRISTIE"- artykułu z magazynu "Viva".
[link widoczny dla zalogowanych][/i]

Korzeszek

Strasznie lubię jej książki, lekkie kryminały, miło się czyta. Mam też zbiór opowiadań kryminalnych "Tajemnica lorda Listerdale'a" - w krótkiej formie też była dobra Very Happy

Ensis

Ja do tej pory przeczytałem tylko jedną powieść, ale muszę to nadrobić.